Legendarni bramkarze Realu Madryt
Zawodnicy z pola czują się zdecydowanie bardziej komfortowo ze świadomością, że dostępu do bramki ich drużyny broni fachowiec. Real Madryt na jakość golkiperów na szczęście zazwyczaj nie narzekał.
Ricardo Zamora (1930–1936)
Przez wielu ekspertów uważany za jednego z najlepszych bramkarzy XX wieku. To on zapoczątkował używanie rękawic oraz interweniowanie przedramieniem i łokciami w celu zminimalizowania ryzyka kontuzji. Ricardo Zamora Martínez urodził się 21 stycznia 1901 roku w Barcelonie i reprezentował barwy obu wielkich klubów z tego miasta. Do Realu Madryt trafił w 1930 roku z Espanyolu. 46-krotny reprezentant Hiszpanii zagrał dla Królewskich w 152 meczach i wywalczył z Los Blancos 10 trofeów. Nagroda dla najlepszego bramkarza La Liga w danym sezonie nosi jego imię. Zmarł 8 marca 1978.
José Bañón (1943–1949)
Był zwinny jak kot, ale z powodu problemów z płucami przeszedł na sportową emeryturę w wieku zaledwie 27 lat. Do Los Blancos został sprowadzony w 1943 roku z Elche i z miejsca stał się jednym z najważniejszych zawodników zespołu. José Bañón Gonzálbez przyszedł na świat 19 kwietnia 1922 roku w Alicante. W barwach Królewskich zagrał oficjalnie 160 razy i wywalczył z klubem 3 trofea, w tym 2 krajowe puchary. Zmarł 21 kwietnia 1987.
Juanito Alonso (1949–1961)
Cechowała go umiejętność trzeźwej oceny sytuacji. Juan Adelarpe Alonso, bo tak brzmią jego pełne personalia, przyszedł na świat 13 grudnia 1927 roku w Hondarribi w Kraju Basków. Real Madryt pozyskał go w roku 1949, a on nie oddawał miejsca w bramce Królewskich przez wiele lat pomimo tego, że na jego drodze pojawiali się naprawdę solidni konkurenci. Jako golkiper Los Merengues rozegrał 296 oficjalnych spotkań i świętował 13 trofeów, w tym po 5 za triumf w Pucharze Europy Mistrzów Klubowych i krajowej lidze. Zmarł 8 września 1994.
Antonio Betancort (1961–1971)
Antonio Rodrigo Betancort Barrera przyszedł na świat 13 marca 1937 roku w Las Palmas. Dzięki znakomitemu refleksowi i fantastycznej zwinności zyskał przydomek „Siedmioręki”. Do Realu Madryt trafił w roku 1961 i bardzo szybko stał się u Królewskich golkiperem numer jeden. W sezonie 1966/67 wpuścił zaledwie 15 goli. Rozegrał dla Los Blancos 177 oficjalnych gier i sięgnął z klubem po 9 trofeów, w tym 6 za zwycięstwo w La Liga i Puchar Europy. Ten ostatni zdobył w rozgrywkach 1965/66, ale w samym finale z powodu kontuzji nie wystąpił. Zmarł 15 marca 2015.
Miguel Ángel González (1968–1986)
Zaczynał jako bramkarz piłki ręcznej, a na zieloną murawę przeniósł się dopiero jako 18-latek, po czym został szybko wypatrzony i pozyskany przez Real Madryt. W pierwszych sezonach na Santiago Bernabéu ze względu na silną konkurencję nie mógł liczyć na wiele minut, ale w końcu jego czas nadszedł. Miguel Ángel González Suárez urodził się 24 grudnia 1947 roku w Ourense. 18-krotny reprezentant Hiszpanii bronił bramki Królewskich w 346 oficjalnych spotkaniach. Wywalczył z Los Blancos 16 trofeów, w tym 8 ligowych i 2 Puchary UEFA.
Mariano García Remón (1971–1986)
Urodził się 30 września 1950 roku w Madrycie. Królewscy sprowadzili go do siebie jak miał zaledwie 15 lat, ale trochę czasu musiało minąć zanim został zawodnikiem pierwszego zespołu. Interweniował instynktownie, a do tego potrafił dyrygować linią obrony. W barwach Los Merengues wystąpił w 231 oficjalnych starciach i zdobył 14 trofeów, z czego aż 7 za zwycięstwo w La Liga. Na sportowej emeryturze pracował w Realu Madryt jako trener.
Paco Buyo (1986–1997)
Dzięki niesłychanej zwinności skutecznie strzegł dostępu do bramki Realu Madryt przez wiele sezonów. Urodził się 13 stycznia 1958 roku w Betanzos w prowincji A Coruña jako Francisco Buyo Sánchez. Królewscy zaangażowali tego golkipera w 1986 roku, będąc pod wrażeniem jego występów w barwach Sevilli. Dla ekipy z Santiago Bernabéu zagrał w 454 oficjalnych meczach i wywalczył z nią 12 trofeów, w tym 6 za zwycięstwo w La Liga. Jego niezrealizowanym marzeniem pozostało natomiast zdobycie z Los Blancos Pucharu Europy.
Bodo Illgner (1996–2001)
Trafił do Realu Madryt tuż przed trzydziestką z 1.FC Köln, ale wygrał rywalizację o pierwszy skład z Paco Buyo i Santiago Cañizaresem, stając się ostoją bramki Królewskich aż do momentu, w którym Iker Casillas był gotów stać między słupkami na pełen etat. 54-krotny reprezentant Niemiec urodził się 7 kwietnia 1967 roku w Koblencji. Dla Los Merengues rozegrał 119 oficjalnych meczów i sięgnął z ekipą z Santiago Bernabéu po 7 trofeów, w tym 2 za zwycięstwo w Champions League.
Iker Casillas (1999–2015)
W latach 2008–2012 najlepszy bramkarz świata według IFFHS. 167-krotny reprezentant Hiszpanii przyszedł na świat 20 maja 1981 roku w Móstoles nieopodal Madrytu. Jest wychowankiem Los Blancos, a w pierwszej drużynie zadebiutował we wrześniu 1999 roku. Znany przede wszystkim ze znakomitego refleksu. W barwach Królewskich Iker Casillas Fernández rozegrał aż 725 meczów, zdobywając przy okazji 19 trofeów, w tym 5 za triumf w krajowej lidze i 3 za zwycięstwo w Champions League.