Historia Realu Madryt
Drużyna Realu Madryt w w roku 1966Źródło: commons.wikimedia.org. Autor: Ron Kroon / AnefoReal Madryt to bez wątpienia jeden z najbardziej rozpoznawalnych i utytułowanych klubów piłkarskich na świecie. W całej swojej historii nie tylko nigdy nie spadł z najwyższej klasy rozgrywkowej w Hiszpanii, ale też nie zakończył tych zmagań poniżej 10. miejsca w tabeli. Nie bez przyczyny Królewscy są też rekordzistą pod względem triumfów w La Liga oraz wygranych Pucharów Europy.
Początki
Jak donoszą oficjalne źródła, Real Madryt został założony 6 marca 1902 roku jako Madrid Football Club. Nieoficjalnie jednak zespół o takiej nazwie rozgrywał mecze już w końcówce XIX wieku, gdyż był jedną z ekip utworzonych w ramach studenckiej grupy Foot-ball Sky. Na jego czele stał najpierw Juan Palacios, zastąpiony później przez Juana Padrósa Rubio, który zalegalizował całą działalność. Kolejnym prezesem był natomiast brat tego drugiego – Carlos Padrós Rubió. Pełnił on swoją funkcję w latach 1904–1908 i uznawany jest za współtwórcę zorganizowanych rozgrywek w Hiszpanii oraz jednego z inicjatorów powstania FIFA.
Debiut Santiago Bernabéu
3 marca 1912 roku w barwach Los Blancos zadebiutował 16-letni wówczas napastnik Santiago Bernabéu. Debiut został okraszony golem, ale wtedy nikt nie przypuszczał, iż młodzieniec stanie się kiedyś ikoną klubu. Kilka miesięcy później Królewscy za 1000 peset miesięcznie wydzierżawili Campo de O'Donnell i od tamtej pory rozgrywali na tym stadionie swoje domowe mecze. Rok 1916 przyniósł natomiast początek wielkiej rywalizacji pomiędzy Realem Madryt a FC Barceloną. Oba kluby spotkały się w półfinale Pucharu Hiszpanii, który z powodu braku reguły goli strzelonych na wyjeździe oraz konkursów rzutów karnych rozciągnął się na cztery spotkania i zakończył się przedwczesnym opuszczeniem boiska przez narzekających na niesprawiedliwe sędziowanie piłkarzy z Katalonii.
Przenosiny na Chamartín
W 1920 roku król Alfons XIII nadał klubowi tytuł Królewski, w efekcie czego zmieniono w oficjalnych dokumentach nazwę na Real Madrid Club de Fútbol. Cztery lata później ekipa przeniosła się na nowy obiekt, Estadio Chamartín, który oficjalnie mógł pomieścić 15 tysięcy widzów, co w tamtych czasach robiło spore wrażenie. Tymczasem w 1930 roku do Los Merengues dołączył legendarny bramkarz Ricardo Zamora.
Czas wojny domowej
W czwartym sezonie istnienia La Liga Real Madryt sięgnął po swój pierwszy tytuł mistrzowski. Królewscy przez całe rozgrywki nie znaleźli pogromcy, a w kolejnych zmaganiach obronili tytuł. Miesiąc przed wybuchem w Hiszpanii wojny domowej Real Madryt sięgnął po siódmy w historii klubu krajowy puchar. Podopieczni Francisco Bru pokonali w finale w Walencji 2:1 FC Barcelonę.
Prezydent Santiago Bernabéu
13 czerwca 1943 roku Real Madryt rozgromił FC Barcelonę 11:1 w półfinale Copa del Generalísimo (obecnie Copa del Rey), a kilka miesięcy później w fotelu prezydenta klubu zasiadł człowiek, który będzie kojarzony z Los Blancos już zawsze, czyli Santiago Bernabéu. To za jego kadencji w 1947 roku najpierw zapoczątkowano numerowanie koszulek noszonych przez poszczególnych zawodników, a następnie otwarto Nuevo Estadio Chamartín, czyli nowy domowy stadion Królewskich na ponad 75 tysięcy widzów, przemianowany później ku czci prezydenta na Estadio Santiago Bernabéu.
Era Alfredo Di Stéfano
Zakontraktowanie w 1953 roku Alfredo Di Stéfano to kolejny kamień milowy w historii klubu ze stolicy Hiszpanii. Ten legendarny napastnik z pomocą wielu utalentowanych kolegów uczynił z Realu Madryt klub rozpoznawalny na całym świecie. Królewscy z nim na pokładzie zdominowali rozgrywki Pucharu Europy Mistrzów Klubowych i wygrali pięć pierwszych edycji tych zmagań.
Dominacja w La Liga i powrót na europejski tron
Lata sześćdziesiąte minionego stulecia to totalna dominacja Realu Madryt w La Liga. Królewscy zgarnęli wówczas aż osiem tytułów, w tym pięć z rzędu (1961–1965, 1967–1969). Pod wodzą Miguel Muñoza w rozgrywkach 1965/66 Los Blancos odzyskali też Puchar Europy po tym jak w wielkim finale na stadionie Heysel w Brukseli pokonali 2:1 Partizan Belgrad.
Śmierć Santiago Bernabéu i nowa rzeczywistość
2 czerwca 1978 roku legendarny Santiago Bernabéu zmarł, w efekcie czego 35-letni okres jego prezydentury dobiegł końca. Po nim władzę w klubie objął Luis de Carlos i choć początek lat osiemdziesiątych dla Królewskich na arenie europejskiej nie był udany, to w drugiej połowie dekady przyszły dwa triumfy w Pucharze UEFA. Lata 1986–1990 to natomiast kolejna znakomita seria Los Blancos w La Liga. Po raz drugi w dziejach zgarnęli oni pięć tytułów mistrzowskich z rzędu.
Liga Mistrzów i Florentino Pérez
Sezony 1997/98 i 1999/2000 przyniosły Realowi Madryt odpowiednio siódmy i ósmy Puchar Europy, który wtedy przyznawano już za zwycięstwo w Lidze Mistrzów. W Primera División Los Blancos w międzyczasie również triumfowali dwa razy, dołożyli też do puli trofeów m.in. Copa del Rey, a dodatkowo wyremontowali stadion. 16 lipca A.D. 2000 nowym prezesem Królewskich został tymczasem Florentino Pérez, który zapowiadał, że sprowadzi do klubu gwiazdora FC Barcelony, Luísa Figo, co miało stanowić początek nowej polityki transferowej klubu oraz seryjnych sukcesów w kraju i Europie.
Galácticos, czyli galaktyczni
Florentino Pérez to człowiek, dla którego liczą się trofea, ale i pieniądze. Urzędujący od lipca 2000 roku (z przerwą od lutego 2006 do czerwca 2009) prezydent postawił sobie za cel ściąganie do Realu Madryt każdego roku co najmniej jednej gwiazdy światowego formatu. Z jednej strony wierzył, że tacy piłkarze pomogą klubowi w walce o prymat w Hiszpanii oraz na Starym Kontynencie, a z drugiej liczył, że marketingowo staną się oni dla Królewskich kurami znoszącymi złote jaja. Pérezowi ostatecznie udało się dopiąć swego. W 2009 roku na Santiago Bernabéu został sprowadzony Cristiano Ronaldo, w roku 2014 pod przewodnictwem Carlo Ancelottiego Los Blancos sięgnęli po słynną La Décimę, czyli dziesiąty Puchar Europy, a w latach 2016–2018 pod batutą Zinédine'a Zidane'a jako pierwszy klub w dziejach wygrali Ligę Mistrzów najpierw dwa, a następnie trzy razy z rzędu.